سیستم اعلان حریق متعارف چیست؟

سیستم اعلام حریق متعارف (Conventional) یک از حرفه‌ای‌ترین و پرکاربردترین سیستم اعلام حریق هوشمند است که در آن جریان عبوری از مدار یا زون‌ها بسیار از اهمیت زیادی برخوردار است.سیستم اعلام حریق کانونشنال شامل یک پنل مرکزی، دتکتورها، هشداردهنده مختلف مانند آلارم دهنده‌های صوتی و نوری یا آژیر و شستی اعلان حریق تشکیل شده است. پنل مرکزی کنترل اعلان حریق به برق شهری متصل می‌شود و برای پشتیبان از باتری استفاده می‌شود. تجهیزات  این سیستم در مقایسه با انواع پیشرفته‌تر سیستم‌های اعلان حریق ارزان‌تر بوده و برای محیط و ساختمان‌های کوچک استفاده می‌شود.

ویژگی‌های سیستم اعلام حریق متعارف

سیستم اعلام حریق متعارف(کانونشنال) سیستم ساده و قدیمی است اما با این‌وجود در بسیاری از مکان‌ها هنوز کاربرد دارد. این نوع از اعلام حریق نسبت به انواع دیگر دارای تجهیزات اولیه با قیمت پایین‌تری است. باتوجه‌به اینکه محل دقیق آتش‌سوزی را نمی‌تواند نشان دهد اما با وجود ویژگی‌های زون‌های به‌کاررفته در اعلان حریق به‌طورکلی می‌توان گفت کجا آتش‌گرفته است. اگر بخواهیم به طور خلاصه ویژگی‌های سیستم اعلان حریق متعارف را بیان کنیم می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

• عیب‌یابی بسیار آسان و سریع
• نصب و راه‌اندازی سریع
• هزینه مناسب
• تشخیص محل آتش‌سوزی
• برخورداری از مدارهای مختلف برای تشخیص محل آتش‌سوزی

و…

نحوه عملکرد سیستم اعلام حریق متعارف

در حالت عادی جریان کمی از دتکتورسیستم اعلام حریق عبور می‌کند که با وقوع آتش‌سوزی این جریان افزایش پیدا می‌کنید و آژیر حریق به صدا در می‌آید. در سیستم اعلام حریق کانونشنال 4 حالت رخ می‌دهد:

1. جریان عبوری نرمال است. در این زمان چراغ سبز روشن است
2. اگر سیستم دچار پارگی سیم و یا آسیب شده باشد و مشکلی در سیستم باشد، چراغ زرد است.
3. در حالت سوم که آتش‌سوزی رخ‌داده است چراغ قرمز روشن می‌شود.
4. زمانی که در سیستم اتصال کوتاه رخ‌داده باشد نیز چراغ زرد روشن می‌شود.

اجزای سیستم اعلان حریق کانونشنال

سیستم اعلان حریق کانونشنال یا متعارف نیز مانند سیستم اعلام حریق آدرس‌پذیروسیتسم اعلان حریق بی‌سیم شامل اجزای گوناگونی است مانند پانل کنترل سیستم اعلام حریق، شستی دستکاه اعلان حریق، انواع دتکتورهای اعلام حریق مانند دتکتور دودی، شعله‌ای، حرارتی و گازی، آژیر و فلاشر سیستم اعلام حریق است. همچنین استفاده از پنل تکرارکننده هم توصیه می‌شود در سیستم استفاده شود. البته قابل به ذکر است که سیستم اعلام حریق بسته به‌اندازه محیط و تعداد زون‌ها افزایش می‌یابد.

نکات اساسی در طراحی سیستم اعلان حریق متعارف

مهم‌ترین موضع در پیاده‌سازی سیستم‌های اعلان حریق متعارف زون‌بندی محیط ساختمان است. در ادامه به بررسی نکات مهم می‌پردازیم:

• در خانه‌ای ویلایی یک طبقه هر خانه را به طور جداگانه باید یک زون در نظر گرفت
• در ساختمان‌های چندطبقه، برای هر طبقه یک زون اختصاص می‌گیرد.
• پله‌های ضروری یک زون در نظر گرفته می‌شود
• اتاق آسانسور یک زون است
• مساحت زون باید کمتر از 2000 مترمربع باشد
• طول زون باید کمتر از 3000 متر باشد
• اجزای یک زون بین 20 الی 24 باشد مناسب‌تر است.

کابل‌کشی و نقشه سیستم اعلام حریق کانونشنال

کابل کشی سیستم اعلان حریق متعارف از اصلی ترین نکاتی است که باید به ان توجه نمود. چرا که با ایجاد کوچک‌ترین مشکل سیستم به‌درستی کار نمی‌کند. در کابل‌کشی سیستم اعلان حریق از دو نوع سیم استفاده می‌شود یک دسته قبل از آتش‌سوزی و یک دسته بعد از آتش‌سوزی فعال می‌شوند. در شستی و دتکتور قبل از حریق از سیم‌های 1.5 میلی‌متری pvc استفاده می‌شود و در مکان‌هایی که احتمال آسیب مکانیکی وجود دارد از غلاف مکانیکی استفاده می‌شود. در منبع تغذیه و آژیر سیم‌های pvc  را در محفظه مکانیکی فولادی قرار می‌دهند.

سیسم کشی سیستم‌های اعلام حریق کانونشنال انشعابی و ستاره‌ای است و در پنل مرکزی قرار می‌گیرد و با استفاده از دو سیم اتصال‌ها جدا می‌شود. یک سیسم برای شستی و دتکتور و یک سیم برای آژیر و فلاشر اعلام حریق استفاده می‌شود.

تفاوت سیستم اعلام حریق متعارف با سیستم اعلان حریق تحت شبکه یا آدرس‌پذیر

تفاوت اصلی سیستم اعلام حریق تحت شبکه با سیستم اعلان حریق متعارف در میزان دقت انتخاب محل آتش‌سوزی و همچنین سیم‌کشی است. در سیستم اعلام حریق شبکه یا آدرس‌پذیر هر جز دارای یک کد است و در صورت بروز اتفاق مشخص می‌شود چه قسمتی هست و همچنین کابل‌کشی سیستم اعلام حریق تحت شبکه با یک سیم انجام می‌شود اما متعارف با 2 سیم انجام می‌شود.